Studeren in een Conflictgebied
Barcelona, de stad in Spanje waar menig toerist, student of zakenpersoon zichzelf wel ziet manoeuvreren. Desalniettemin vereist dit gegeven wellicht enige verschoning. Is Barcelona binnenkort nog wel een Spaanse stad? Is Barcelona met de huidige ontwikkelingen nog wel de tranquilo stad aan de costa? Abe David Kraaijkamp (IBA jaar 3) studeert tijdens zijn buitenlandsemester in Barcelona. Hij zit in het hol van de leeuw in wat heet de onafhankelijkheidsstrijd van Catalonië.
"Barcelona en onderwijs op losse schroeven"
Half september ben ik aangekomen in Barcelona met het idee dat ik net op tijd present was voor de aanvang van het onderwijs aan de Universidad Pompeu Fabra. De eerste introductiedag ging naar verwachting. Daarna deden zich echter andere ontwikkelingen voor. De stad Barcelona, en daarmee ook het onderwijs, staat twee weken later op losse schroeven. Dit alles als gevolg van de spanningen in Spanje en Catalonië die betrekking hebben op het onafhankelijkheidsreferendum dat plaatsvond op 1 oktober. Protesten en stakingen van de Catalanen en zelfs het universiteitsbestuur hebben ertoe geleid dat onderwijs opgeschort werd. Nog nooit eerder heb ik mijzelf met zo weinig schuldgevoel niet met studie beziggehouden.
"Van student naar vluchteling"
De boodschap van de universiteit omvatte het feit dat het leven in Barcelona gewoon doorging, maar dat demonstraties en stemlokalen op 1 oktober dienden te worden vermeden. Op dat moment ga je jezelf te rade wat je het beste kan gaan doen met de wetenschap dat het onderwijs gecanceld is. Ook heb ik nu het gevoel dat de boodschap van de universiteit en de toenmalige grimmige sfeer in Barcelona een understatement was voor hoe het weekend van het referendum eruit zou gaan zien. Ik heb ervoor gekozen om Barcelona te ontvluchten en mijn tijd door te brengen in Calella aan de Costa Brava. Iets waar ik geen spijt van kreeg toen ik doorkreeg dat het straatbeeld van Barcelona volledig bepaald werd door demonstraties en escalaties bij stemlokalen. Precies bij de plekken die moesten worden vermeden.
"Hee maar Abe, Calella ligt toch ook in Catalonië?"
Ja dat klopt mooie baas, het enige verschil was echter dat de Guardia Civil (Nationale militaire politie) niet in Calella heeft huisgehouden met rubberen kogels. In Calella durfde ik het wel aan om als verslaggever van Synergy Magazine een kijkje te nemen bij het plaatselijke stemlokaal. Ook in Calella stond er een blokkade van Catalanen voor het stemlokaal voor het geval de Guardia Civil daar ook binnen zou vallen. Gelukkig heb ik die dag geen Guardia Civil weten te detecteren in Calella en is het daar vreedzaam verlopen. De Mossos d'esquadra (regionale politie van Catalonië), die het referendum niet afwijzen stonden wel in de buurt om een oogje in het zeil te houden. Het verliep echter vreedzaam en heb zelfs nog een agent van de Mossos d'esquadra een donut zien eten.
"Dus je hebt de escalatie niet met eigen ogen meegemaakt?"
Ja, dat dacht ik ook tot de dag van de Catalaanse staking op dinsdag 3 oktober. Die dag proefde je dat alles in het teken stond van de haat naar de Spaanse regering, de afschuw voor het geweld van de Guardia Civil en de langgekoesterde wens van onafhankelijkheid. Negentig procent van de Catalanen had voor onafhankelijkheid gestemd en op de stakingsdag gingen ook de bewoners van Calella protesterend de straat op. Op het moment dat ik in de avond op mijn balkonnetje zat en net dacht dat het allemaal wel mee was gevallen brak de hel los toen Spanjaarden met Spaanse vlaggen uit auto's door Calella gingen crossen. Deze situatie was het startsein voor twee chaotische uren met het geluid van bijna onafgebroken sirenes van politie, toeters van auto's en scheldende Catalanen vanaf de balkons naast mij. Voor mij was dat de bevestiging dat dit diep zit bij de mensen en de situatie enorm op ontploffen staat.
.png)
