De bladeren zijn gevallen, het is koud, de dagen zijn kort en voor je het weet word je overvallen door een gevoel van moedeloosheid.
Veel mensen hebben er last van. Ik ken zelfs docenten (van tamelijk dichtbij) die in deze tijd ook een zekere neerslachtigheid niet kunnen tegengaan. Die achter een stapel van 350 tentamens zitten te zuchten en even de reden waarom ze voor dit vak hadden gekozen niet meer extreem glashelder voor ogen hebben. Die nog meer gaan zuchten als ze zich beseffen dat dit niet de laatste stapel in hun carrière zal zijn. Docenten, die ineens moeite hebben om hoop te putten uit de opmerking: “Het spijt ons u te moeten mededelen dat we uw paper niet plaatsen, maar één van de reviewers vond dat u een interessant thema behandelde”. Docenten, die, in het licht van het grotere geheel, het nut van de cursus “opnieuw cursusdoelen herformuleren” niet meer precies zien. En van de geplande vervolgcursus ook niet. En trouwens, wat was dat grotere geheel zelf ook alweer?
Er zijn ook moedeloze studenten. Die tijdens een tentamen naar de vragen turen en zich met een licht gevoel van wanhoop afvragen of er ook een boek bij de cursus hoorde. En die in dat zwarte vermoeden bevestigd worden door een paar uitslovers en door hun cijfer. Studenten, die ineens moeite hebben hoop te putten uit de opmerking: “De thesis moet helemaal opnieuw, maar deze versie is beter dan de vorige”. Studenten zelfs, die, in het licht van het grotere geheel, even twijfelen aan het nut van de cursus systeemtheorie (sic) (hier wordt goed duidelijk hoe het zwaar-op-de-hand-zijn kan leiden tot volslagen irrationele gedachten…). En trouwens, hoezo groter geheel?
De meesten van ons herpakken zich gelukkig. Zij halen energie uit een vakantie in, zeg, St. François Longchamp of Nijmegen. Of menen toch een glimp van het grotere geheel op te vangen. Voor alle anderen: nog ongeveer 76 dagen tot de lente (en 273 tot een nieuwe winter).
.png)
