Benieuwd naast welke typetjes Roselle regelmatig zit in het vliegtuig, lees hier meer!
Ik vlieg vrij regelmatig in m’n eentje. Geen enkel probleem, alleen het lange wachten overal wordt na een tijdje nogal saai. Dat vinden andere alleen-reizenden blijkbaar ook. Ik ben bijna elke vlucht het ‘slachtoffer’/de praatpaal waar mensen behoefte aan hebben op dat moment. Zodra we in het vliegtuig stappen en ik ga zitten, op rij 33 meestal (de Ryanair-rij van de alleen-reizenden lijkt het wel), begint het al. Een klein overzicht van de meest vreemde personages die ik naast me heb gehad de afgelopen tijd.
Een van de eerste keren dat ik alleen vloog, toch een beetje wennen, zat ik naast opa: echt ontzettend schattig, Italiaans, klein, spraakzaam (in het Italiaans….), maar vooral heel erg oud. Met een kunstgebit. Opa viel in slaap toen we eenmaal waren opgestegen, kunstgebit viel er uit. Drie keer raden onder wie z’n stoel die lag.
Daarna een Russische fotografe. Toen we zaten en nog niet waren opgestegen, begon ze heel aardig tegen mij te praten, waarschijnlijk om het ijs te breken en, wat ik toen nog niet wist, een ‘band’ te kweken. Zodra we aan het taxiën waren, werd het duidelijk: mevrouw had ontzettende vliegangst. De band die we hadden opgebouwd, leek haar sterk genoeg om bij het opstijgen en landen zorgvuldig met twee handen mijn bovenbeen te grijpen en haar hoofd op mijn schouder te leggen.
Voor de verandering begon het een paar weken geleden al op het vliegveld. Twee jongens (studeerden in Enschede, vonden zichzelf erg interessant) begonnen tegen me te praten, omdat ‘ze dachten dat ik Ellen Hoog was’. Natuurlijk… Na een uur vertraging en een aantal liter bier (zij, niet ik!), zaten we in het vliegtuig. Ik had voor de verandering een lege stoel naast me, erg fijn! Maar nee, de jongens hadden ‘Ellen Hoog’ gevonden. Wat was ik blij dat de vlucht maar één uur en tien minuten duurde.
Vorige week was een ander verhaal. Ik kwam te zitten naast een non uit België. Is toch een klein beetje onwennig kan ik je vertellen. Maar tien minuten na het opstijgen (weesgegroetjes inbegrepen), begon ze te praten, mijn eerste gesprek met een non. Ze vertelde haar levensverhaal, hoe het gaat als je non bent, wat je doet, waar je verblijft, maar ook haar standpunt over bepaalde zaken (waaronder het misbruik van jongetjes in de katholieke kerk). Ze vertelde ook dat het soms best lastig is om te merken hoe mensen reageren als ze haar zien, en dat het je geen ander mens maakt als je staat voor iets en jezelf daarvoor geeft, maar dat het juist goed is om je eigen weg te kiezen.
Tot zo ver een aantal bijzondere typetjes. Negen van de tien keer ben ik erg blij dat na niet meer dan anderhalf uur mijn vliegtuig weer landt en ik snel weg kan. Maar toch, alle vreemde gesprekken maken het alleen reizen toch een stukje minder saai.
.png)
