Thuis bij: Remko de Wildt in huize Nemelaer

June 18th, 2013

Jon van Zwieten

Thuis bij: Remko de Wildt in huize Nemelaer

Voor deze editie van Thuis bij ... gaan we op bezoek bij de derde jaars bedrijfskundestudent Remko de Wildt.  Jullie kennen hem wellicht uit de collegebanken, van de Atlasreis 2012 of van zijn spetterende huisfeest dat elk jaar in het voorjaar plaatsvindt. Het huis waar hij woont, door de bewoners ‘huize Nemelaer’ genoemd, is een oud SSHN pand met een rijke geschiedenis. Zo wordt het al generaties lang bewoond door studenten en heeft onder andere een oud rector magnificus van onze universiteit zijn studententijd daar doorgebracht. Als redacteur van Synjaal werd ik door Remko en zijn huisgenoten welkom geheten op de huisavond die ze elke woensdagavond met zijn allen houden.

Zelfs als ik het adres niet geweten had, was het vrijwel onmogelijk geweest om aan huize Nemelaer, gelegen op de Sint Annastraat, voorbij te fietsen. Zes studenten, vijf bewoners en ‘een vriendje van’, zaten te genieten van de aangename middagzon op het voorportaal. Na mezelf kort voorgesteld te hebben werd mij meteen een koude Heineken in de hand gedrukt, waarmee het goede begin van de avond beklonken was. Terwijl Remko zich met Elze naar de keuken begaf om het eten klaar te maken kreeg ik van Valery, Babette en Fabian al het één en ander te horen over het reilen en zeilen van de huishouding. Hoewel woensdagavond de gezamenlijke avond is, wordt er ook op andere avonden vaak samen gegeten of nog even gechillt na het eten. De maaltijd die vandaag in de grote achtertuin geserveerd werd mocht er wezen: grote turkse broden uit de oven werden in vieren of zessen gesneden, besmeerd met pittige feta en knoflooksaus, belegd met rauwkost en gevuld met shoarma. Om maar een populaire huiskreet te gebruiken; het eten was “goeie handel”. Nadat huisgenoten Kees en Dirk hadden aangesloten kon het feest beginnen. Onder het genot van een broodje shoarma werden, terwijl het huiskonijn Kip door de tuin fladderde, de meest uiteenlopende onderwerpen aangesneden. Duidelijk werd al snel dat er in huize Nemelaer niet veel geheimen worden gehouden en dat de huisgenoten goed van elkaars doen en laten op de hoogte zijn. Dit werd vooral duidelijk toen laatkomer Eva eindelijk uit haar vastzittende trein was gekomen en zich in het gesprek mengde.

Terwijl de thuisblijvers zich opmaakten voor de afwas en het vangen van Kip, geen makkelijke taak naar het schijnt, vervolgde ik de avond met Remko, Eva, Dirk, Kees en Ruben (een maat van Kees) in de studentenkerk. Om 19:00 liepen we daar binnen bij de laatste sessie van een 5-delige meditatiecursus van “Theo”. Theo is een vijfenzestig jarige man van rond de 2.05m. Een wonderbaarlijk voorkomen met een minstens zo wonderbaarlijke persoonlijkheid. Achteloos en zonder twijfel noemde hij alle studenten bij de voornaam terwijl hij ons sommeerde op onze meditatiebankjes te gaan zitten en de houding aan te nemen voor de eerste meditatie. Terwijl de stem van Theo iedereen bijna in een rustgevende hypnose had gekregen besloot Eva met een paar goed getimede hoestjes en een wandeling naar de gang en terug de moeilijkheidsgraad van de meditatie te verhogen. 

Een nieuwe ervaring rijker keerden we terug naar huize Nemelaer, waar de laatste fase van het avondprogramma ingezet zou worden: Risk! Terwijl Remko in de zachte avondzon zijn beachvolleybaltraining afmaakte, begonnen Fabian, Dirk, Kees, Babette, Eva en ikzelf aan een potje risk dat uiteindelijk bijna vier uur in beslag zou nemen. Terwijl dj Remko voor de muziek zorgde leek het er lange tijd op dat het zwarte leger van Dirk iedereen wel even ‘dôd’ zou maken. Een aantal grote aanvallen later, waarin Dirk menig keer aankondigde dat hij met zoveel pech net zo goed naar bed kon gaan, was er niet meer veel van het zwarte leger over, alsmede van de legers van Fabian. Waar het erop leek dat Kees en Babette het spel nu naar hun hand konden zetten deed huisjongste Eva een aantal minuten later een even verrassende als succesvolle gooi naar de overwinning. Waar zij de hele avond beschimpt werd om haar risicovolle, hebberige en zo nu en dan ietwat ondoordachte strijdplan wist ze de paar legers van Fabian die Dirk had overgelaten succesvol op te vegen. Het Rode leger was verslagen en om half 1 ’s nachts kon eindelijk een einde aan het spel gebreid worden. Uw Synjaalredacteur speelde het hele spel een anonieme rol. Of dit gelegen heeft aan pech met de dobbelstenen of tactisch onvermogen laat ik wijselijk in het midden.

Eén avond in dit gezellige en hechte huis is voldoende om te zien dat het hier erg goed vertoeven is. En als ik jullie vertel dat Remko tussen al deze gezelligheid ook nog een ‘mansion’ bewoond van 31 vierkante meter, zal het ook voor jullie lezers duidelijk zijn dat deze jongeman met zijn studentenneus in de boter is beland. Ik bedank Remko en zijn huisgenoten voor hun gastvrijheid en raad iedereen aan om de komende weken eens met lichte jaloezie langs dat zonnige voorportaal te fietsen. 


Auteur: Jon van Zwieten