Sinds kort heb ik mijn hele hebben en houwen verplaatst naar Nijmegen om me in het bruisende studentenleven te storten. Wat zijn mijn ervaringen?
De kogel is door de kerk en je ouders aan de zuurstofbeademing: je hebt het besluit genomen om het ouderlijke nest te verlaten en op kamers te gaan. Hier kan ik maar één woord over zeggen: kijkavonden. Tenzij je connecties hebt die je aan een nederig studentenstulpje kunnen helpen, zijn kijkavonden gewoon de harde realiteit. Verwacht vragen als: ‘Stel je voor dat je een koekje bent, wat voor koekje zou je dan zijn?’ of ‘Wat heb je liever, een kalkoenlel onder je kin of elke keer de onderkant van je schoenen moeten likken als je thuiskomt?’
Als je dan uiteindelijk een kamer hebt weten te bemachtigen op het slagveld, barst het geweld pas echt los. Huur een busje met extra laadruimte en rijd direct naar de dichtstbijzijnde Ikea. Laad het busje vol en roep de hulptroepen in. Gewillige ouders, schoonouders, achterneven en nichten die staan te spríngen om al de meuk bij elkaar te rapen en naar jouw kamer te verslepen, die zich toevallig ook op de bovenste verdieping bevindt.
Sindsdien eet ik nooit meer gekookte wortelen en bietjes. Ik maak geen aardappelen klaar en ik verschoon mijn bed pas op als ík het nodig vind. Mijn ervaringen zijn tot dusver positief. Soms verlang ik naar mijn moeders overheerlijke vissoep, iets wat ik nooit zal kunnen evenaren. Gelukkig hebben we daar de weekenden voor. Proost, ik drink er nog een op (op vijf)!
.png)
